Adwent

Podczas dwóch okresów Roku Liturgicznego (Adwent i Wielki Post) Kościół używa fioletowego koloru szat. Adwent jest bowiem czasem podwójnego oczekiwania. Po drugie, wskazuje on na oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów.

Te dwie idee doskonale widoczne są w Litrugii, która dzieli Adwent na dwie części. Od 1. Niedzieli Adwentu do dnia 16. grudnia akcent pada na oczekiwanie paruzji. Natomiast 3. Niedziela Adwentu (Niedziela Gaudete, podczas której mogą być użyte szaty liturgiczne w kolorze różowym) wskazuje, że oczekujemy tego, co już jest. Stąd opowiadanie Ewangelii ubogim, cuda dokonywane przez Jezusa, czy uczta mesjańska, w której obrazie skupia się mowa o paruzji. Podobnie, na oczekiwanie powtórnego przyjścia wskazuje prefacja, w której czytamy:

On przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze spełnił Twoje odwieczne postanowienie, a nam otworzył drogę wiecznego zbawienia. On ponownie przyjdzie w blasku swej chwały, aby nam udzielić obiecanych darów, których czuwając, z ufnością oczekujemy.

Druga część Adwentu, a więc dni 17-24. grudnia są przygotowaniem na spotkanie z Chrystusem przy żłóbku. Bezpośrednio na Wcieleniu Słowa Bożego skupia się Liturgia 4. Niedzieli. Na tajemnicę Narodzenie Pańskiego wskazuje również prefacja, która przekazuje:

Jego przepowiadali wszyscy prorocy, Dziewica Matka oczekiwała z wielką miłością, Jan Chrzciciel zwiastował Jego przyjście i ogłosił Jego obecność wśród ludu. On pozwala nam z radością przygotować się na święta Jego Narodzenia, aby gdy przyjdzie, znalazł nas czuwających na modlitwie i pełnych wdzięczności.

Adwent jako czas oczekiwania na Uroczystość Bożego Narodzenia najwcześniej pojawił się w Galii w IV w. Trwał tam trzy tygodnie i miał charakter pokutny. W Rzymie, Adwent w obchodach liturgicznych pojawił się w VI w. Początkowo, jako liturgiczne przygotowanie do obchodów Narodzenia Pańskiego trwał dwa tygodnie. Do obecnego wyglądu (czterech Niedziel) przedłużono go za czasów papieża Grzegorza Wielkiego, który zmarł w 604 r.koloru fioletowego kojarzą się także inne elementy, mianowicie: Wieniec Adwentowy, Roraty i Roratka. Przyjrzyjmy się ich znaczeniu.

Wieniec Adwentowy
Wywodzi się on z krajów protestanckich. Po raz pierwszy pojawił się w roku 1833 w Hamburskim domu dla opuszczonych dzieci „Rauhen Haus”. Posiada on przede wszystkim wymowę eschatyczną, wskazuje na wiecznie trwający adwent – oczekiwanie ludzkości. Cztery zapalane w kolejne Niedziele Adwentu świece symbolizują zbliżanie się do Chrystusa, który jest Prawdzwą Światłością. Ozdabiany jest często zielonymi gałązkami, znakiem życia. W samym wieńcu również pojawia się kolor fioletowy, który przypomina o radosnym oczekiwaniu.

Roraty
Roraty są to Msze św. ku czci Najświętszej Maryi Panny sprawowane podczas Adwentu. Ich nazwa pochodzi od słów łacińskiej pieśni.Najstarsze wzmianki o Roratach w Polsce pochodzą z XIII w. Natomiast praktykę odprawiania Rorat każdego dnia Adwentu (oprócz Niedziel) upowszechnił kard. Stefan Wyszyński w latach 1957-1961. Zasadniczo Roraty sprawuje się rano o wschodzie słońca.

Roratka
Z odprawianiem Rorat związane jest zapalenie dodatkowej świecy – Roratki. Symbolizuje ona Maryję – Jutrzenkę, która poprzedza, daje światu Chrystusa – Słońce, nieznające zachodu. Świecę tę zwykle przewiązuje się białą lub niebieską wstęgą i ustawia w prezbiterium w pobliżu ołtarza.

Adwent to szczególny czas oczekiwania, a więc też przygotowania naszych serc – stąd odprawiane rekolekcje i większa możliwość spowiedzi św. W tym radosnym czasie towarzyszy nam Maryja, która jako pierwsza czekała na przychodzącego Boga. Ona wskazuje nam dziś na potrzebę nieustannego oczekiwania Boga. On bowiem przychodzi do nas każdego dnia, nie tylko w Boże Narodzenie. W zabieganiu naszego życia nie przegapmy Boga, który przychodzi w codzienności, w drugim człowieku.